The Stampede

Ο προηγούμενος χρόνος ήταν από τους πιο δύσκολους που έχω περάσει μέχρι στιγμής. Θα μπορούσα να το αναπτύξω σε σελίδες επι σελίδων, αλλά θέλω απλά να τελειώνω με αυτό το κείμενο και να πιω μια μπύρα. Είχα την αίσθηση ότι προσπαθούσα να παλέψω με ένα άβαλανς με τα γυμνά μου χέρια, και η αλήθεια είναι πως αυτό ακριβώς συνέβει. Αντιμετώπισα πολλούς δαίμονες, πολλές φοβίες από το παρελθόν μου, και αναπτύχθηκα σαν άνθρωπος. Περιμένω τι και πως το καλοκαίρι για να αρχίσω να ξαναποκτώ επαφές με τους φίλους που έχασα, και ίσως να περάσω κάποιο καιρό στην παραλία με μαργαρίτες και μπύρες, το σημαντικό όμως είναι ότι βλέπω επιτέλους το πολυπόθητο "φως στο τέλος του τουνελ".

Κάποια στιγμή πριν καιρό, έχασα τον εαυτό μου. Με κοίταζα, και έβλεπα ένα παχύσαρκο κακέκτυπο του ανθρώπου που ήμουν κάποτε, δίχως καμμία όρεξη για ζωή και νέες εμπειρίες. Ο κόσμος με είχε πληγώσει, και είχα επιλέξει να κρυφτώ στην πιο σκοτεινή χαραμάδα που θα μπορούσα να βρω, μια χαραμάδα αρκετά βυθισμένη στην λησμόνια ώστε να με ξεχάσω εντελώς. Και ως ένα σημείο, το πέτυχα - ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος με το σάβανο ομίχλης με το οποίο με είχα τυλίξει, και ήξερα ότι κανείς δεν θα ασχολούταν αρκετά για να με βγάλει - θέλει την ψυχική δύναμη ενός ημίθεου για να μπορέσεις να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του, και αυτό το λέω χωρίς καμμία ντροπή.

Ξαφνικά, όλα άλλαξαν. Ένα πολύ κοντινό μου άτομο, σε μια ανύποπτη στιγμή που ήμουν χαλαρός και άνετος, μου ανέφερε περιπαιχτηκά ένα μεγάλο πρόβλημα που είχα από παιδί και δεν καταφέρει να λύσω, κάτι που δεν έχει τώρα σημασία αλλά που τότε με έκανε να θέλω να πέσω από την ταράτσα. Τελικά δεν έπεσα, αλλά αυτό το καρφί μπήκε πολύ βαθιά μέσα μου - και ακόμα είναι. Ο πόνος με έκανε να κινηθώ, να ψάξω για λύση σε αυτό το πρόβλημα δεκαετιών, και πράγματι βρήκα. Αυτό ήταν μόνο η αρχή για να ξαναπάρω τη ζωή μου πίσω, και τον τελευταίο χρόνο αντιμετώπισα περισσότερα ελλατώματα και φόβους από όσο είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου.

Και να'μαι. Λίγο πιο σοφός, απίστευτα μπουχτισμένος, και ιδρωμένος λόγω αφόρητης ζέστης, να μονολογώ για κάτι που δεν ενδιαφέρει κανένα. Όπως και να είχαν γίνει τα πράγματα, πάλι εδώ θα ήμουν - ή ίσως και να μην ήμουν, ποιος μπορεί να το πει και τι σημασία να έχει; Σημασία έχει πως από αυτή την ιστορία έμαθα κάτι, και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Ξέρετε το facebook status που είναι πολύ της μόδας και λέει "αν αγαπάς κάτι, ασ'το να φύγει, αν γυρίσει πίσω θα είναι για πάντα δικό, αν δεν γυρίσει δεν ήταν ποτέ;". Δεν μιλάει για την γκόμενα/τον γκόμενα σας, ανακάλυψα πως μιλάει για τον εαυτό σας - και για αυτό νιώθω όπως νιώθω επειδή ο δικός μου γύρισε. Cheers!!!