Ένα ακόμα σουρεαλιστικά αυτοβιογραφικό κείμενο μου. Ο αναγνώστης δεν θα πρέπει να μπει στον πειρασμό να θεωρήσει κάποιες αναφορές "ψευτοκουλτουριάρικες", είναι πράγματι αναφορές σε συγκεκριμένα πρόσωπα και συγκεκριμένες καταστάσεις.
Νομίζω οτι ήμουν και χτες εδώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ, είναι δύσκολο. Δεν θυμάμαι που ήμουν πριν, οπότε μπερδεύομαι όταν προσπαθώ να θυμηθώ από πότε είμαι εδώ. Αυτή η διασταύρωση είναι το μόνο αναγνωρήσιμο σημείο σε αυτή την τεράστια έρημο. Νιώθω πάλι το λαιμό μου στεγνό, ίσως χρειάζομαι μερικές γουλιές τεκίλα ακόμα. Από πότε πίνω άραγε; Μάλλον από όταν έφτασα εδώ. Το μπουκάλι είναι αρκετά παράξενο, είναι ένα μπουκάλι με λίγη τεκίλα. Συγκεκριμένα, η τεκίλα φτάνει μέχρι τη μέση. Δεν έχει σημασία αν θα σκεφθώ οτι είναι μισό άδειο ή μισό γεμάτο γιατί πάντα η τεκίλα φτάνει μέχρι την μέση, ανεξάρτητα από το πόσο θα πιω ή πόσο δεν θα πιω. Είναι παγίδα, γιατί σκέφθεσαι πως αφού έφτασες μέχρι την μέση, είναι καλύτερο να το τελειώσεις παρά να το αφήσεις, όμως το μπουκάλι δεν μπορεί να τελειώσει. Πάντα σκέφτεσαι οτι κάθε γουλιά θα είναι η τελευταία, όμως είναι πάντα η πρότελευταία.
Δεν θυμάμαι ποιος ήμουν, αλλά έχω την αίσθηση οτι ήμουν κάποιος που πέρασε τη ζωή του προσπαθόντας να ξεχάσει, και τώρα που τα κατάφερε νιώθει χαμένος γιατί δεν μπορεί να θυμηθεί τι ηταν αυτό που ήθελε να ξεχάσει. Νομίζω οτι είχα ανακαλύψει δυο δεινόσαυρους μέσα στην άμμο. Το δέρμα τους είχε σπάσει, τα μάτια τους είχαν κλείσει, και οι γύπες τους έτρωγαν τα σωθικά. Δεν ήταν όμως νεκροί, απλά είχαν ξεχάσει πως είναι ζωντανοί. Δεν θέλω να καταλήξω σαν τους δεινόσαυρους. Ίσως...ίσως αν ψάξω μέσα στην άμμο να βρω κάποια απο τα απολιθώματα της δικής μου ζωής. Ίσως μπορέσω να με ανακαλύψω από την αρχή.
Να, κάτι βρήκα. Μοιάζει με όπλο. Είναι ένα...είναι ένα Smith and Wesson 57, με διαμέτρημα .41 ιντσών. Είναι...γιατί ξέρω κάτι τέτοιο; Είναι δικό μου αυτό το όπλο; Δεν μου είναι ξένο στο άγγιγμα, και μπορώ να έχω το δάχτυλο μου στην σκανδάλη του δίχως να τρέμουν τα χέρια μου. Τι σόι άνθρωπος ήμουν; Γιατί κουβαλούσα όπλο;
Υπάρχει και κάτι άλλο εδώ. Είναι μια Βίβλος, αλλά η σελίδες της είναι όλες σκισμένες. Δεν υπάρχει κάτι για μένα εκεί μέσα.
Αυτή η μπρούντζινη κλεψύδρα επίσης μου θυμίζει κάτι. Όταν την αγγίζω νιώθω τις σταγόνες του χρόνου που χαράζουν το πρόσωπο μου όπως κυλούν πάνω του. Θυμάμαι...θυμάμαι οτι πάντα ένιωθα μόνος. Δεν θυμάμαι γιατί, αλλά κυρίως δεν θυμάμαι το πως ήταν οταν δεν ήμουν μόνος, έτσι τώρα δεν με ενοχλεί. Η μοναξιά είναι τώρα πια απλά μια πληροφορία, όχι συναίσθημα.
Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να συνεχίσω να ψάχνω. Κάθε φορά που βυθίζομαι στην άμμο του χρόνου, γερνάω. Ίσως θα έπρεπε απλά να κλείσω τα μάτια μου, και να περιμένω και εγώ υπομονετικά το τέλος. Ίσως απλά προσπαθώ πάρα πολύ. Ίσως...
Για πρώτη φορά, παρατηρώ οτι η άμμος κινείται. Δεν κινείται από τον αέρα, κινείται μόνη της, λες και είναι ζωντανή. Είναι εύκολο να μην το προσέξεις αν δεν έχεις το νου σου σε ετοιμότητα, αλλά αυτή κινείται όπως και να έχει. Και αν κοιτάξεις πολύ πολύ προσεχτικά, ίσως δεις κάποιες λέξεις να σχηματίζονται.
"Fata..." "Turchi..." "Na..."
"Fata Turchina." Το ξέρω αυτό. Fata Turchina. Δεν ξέρω σε ποια γλώσσα είναι, αλλά νομίζω οτι ξέρω τι σημαίνει. Σημαίνει κάτι σαν "σπίτι", κάτι σαν "αστέρι", κάτι σαν...
Μάλιστα.
Θυμήθηκα.
Βρίσκομαι εδώ επτά ολόκληρα χρόνια. Είναι πραγματικά πολύ καιρός, για κάποιους είναι σχεδόν μισή ζωή. Fata Turchina. Είναι πράγματι κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Η Βίβλος, η κλεψύδρα, το όπλο, είναι απλά σύμβολα που έρχονται και παρέρχονται. Ζεις τη ζωή σου κάπως, μετά γίνεται κάτι και εσύ πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου και αυτούς που αγαπάς και αρχίζεις να ζεις κάπως αλλιώς, μετά γίνεται κάτι άλλο και αλλάζεις πάλι. Όμως αυτά τα οποία χαράζεις πάνω στην άμμο του χρόνου, δεν χάνονται ποτέ.
Fata Turchina, σημαίνει οτι δεν ξέρεις ποτέ τι θα φέρει η θάλασσα.
Για αυτό βρήκα καταφύγιο στην έρημο; Ισως. Χρόνια χαμένα και πεταμένα, χρόνια που δεν πιασαν τόπο. Η ίσως και όχι. Τόσα χρόνια σε αυτό το σταυροδρόμι, έμαθα κάθε βράδι να γίνομαι ένας μικρός εφιάλτης και να τριγυρνάω απρόσκλητος στα όνειρα των άλλων. Έμαθα να πιάνω την άμμο χωρίς να κόβομαι. Πάνω από όλα όμως, έμαθα τι παθαίνουν οι δεινόσαυροι.
Ο δρόμος για το σπίτι είναι μακρύς. Θα πάρω μαζί μου το όπλο και την τεκίλα. Και την κλεψύδρα. Θα πάρω και την Βίβλο - μπορεί να βρω και κάποιες από τις χαμένες σελίδες της στο δρόμο.
Αναρτήσεις
