Κάποτε, αν οι μνήμες έχουν ακόμα αξία,
θυμάμαι πως μαζί σου ταξίδεψα τον κόσμο
εδώ που τα ονόματα δεν έχουν σημασία,
για σε ξαναβαφτίστηκα με ρούμι και με δυόσμο
Την ομορφιά εσύ την έβρισκες πικρή,
την τελειότητα της δεν φοβήθηκες να σπάσεις
για όλους όσους την έχουν στερηθεί
για όλους εκείνους που τόλμησες να αγκαλιάσεις
στην κόλαση σου περήφανος και ωραίος
δεν αρνήθηκες την δύναμη της να αρνηθείς
οι δαίμονες δεν μπόρεσαν να δώσουν ένα τέλος
σε όσα γεννήθηκες αιώνια να ποθείς
και εγώ μικρός, χαμένος, φοβισμένος
τους στίχους σου έχω βαλθεί να κυνηγώ
τους διαβάζω λάθος, τους παρερμηνεύω
τα κάνω μπάχαλο, τους σβήνω, τους φθονω
μα ξέρω πως το πνεύμα σου με αυτά χαμογελάει
τι άλλο είναι ποίηση, πλην πρόκλησης και χαους;
άσε τον αιχμάλωτο στη φόρμα να κλαίει και να πονάει
για ζωές χαμένες σε θεωρίες και δασκάλους
Στο αψέντι μου λοιπόν, το σμαραγδένιο
στο τσιγαραλικί που μου τρώει την ψυχή
με αυτά εδώ σε εξυμνώ και σε προσμένω
γιατί αυτά σου χάρισαν την αιώνια ζωή
Και αν οι εχθροί κατάφεραν να πάρουν μια νίκη
και αν οι νεκροί ποιητές πεθάνανε απο καιρό
ο θάνατος ο ίδιος σύμμαχος μας θε να γινεί
και κάθε μελλοθάνατος θα γίνει ένας Ρεμπό
Αναρτήσεις
