Υπάρχει μια ιστορία που μιλάει για την ουσία των πραγμάτων. Η ιστορία λέει πως δεν έχει σημασία το περιτύλιγμα αλλά το τι είναι μέσα, πως δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι, πως σε κάθε τι υπάρχει αυτή η "ουσία" η οποία είναι σημαντική και πως το υπόλοιπο είναι ασήμαντο.
Όλοι μας έχουμε ακούσει αυτή την ιστορία, και έχουμε γοητευτεί από τις γλαφυρές αντιφάσεις της, γοητευμένοι ίσως από την όμορφη ελπίδα του να έχουμε κάτι πιο όμορφο μέσα μας από αυτό που φαίνεται μέχρι στιγμής. Έχουμε πάντα, ως άνθρωποι, μια τάση να παπαγαλίζουμε ό,τι έχει μια κάποια μουσικότητα σαν να είναι η απόλυτη σοφία του σύμπαντος. Η ιστορία αυτή όμως, είναι για αρχή ένα όμορφο, μουσικό ψέμμα.
Δεν είναι μια ιστορία ελπίδας, είναι μια ιστορία βάναυσου, ψυχικού ακρωτηριασμού. Δεχόμενος ότι υπάρχει αυτή η ασαφής "ουσία" σε κάθε τι, ακρωτηριάζεις την ζωή, ψάχνοντας να βρεις κάτι μεγαλύτερο, και κατ'επέκτασην ακρωτηριάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό αναζητόντας έναν καλύτερο εαυτό. Έχοντας πετάξει κάθε κομμάτι μικρής ομορφιάς στα σκουπίδια, το μόνο που μένει είναι το κενό - και πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να φθείρει το κενό, έτσι μένεις μια κενή ψυχή σε μια κενή ζωή που μπορεί να συνεχίσει την κενή πορεία της προς την αιωνιότητα.
Ας δούμε λίγο τις λέξεις, που είναι το πιο συνηθισμένο θέμα "υποτίμησης". Κόσμος θεωρεί πως αν το γενικότερο νοηματικό πλαίσιο είναι "εντάξει", η επιλογή των λέξεων είναι ασήμαντη. Έχω γνωρίσει άτομα με πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες, που αυτό το πιστεύουν ακράδαντα - συνήθως καταλήγουμε να λέω εγώ την άποψη "Α", να αντιλαμβάνονται ότι λέω "4" επειδή το "4" είχαν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό τους και όταν εξηγώ ότι λέω "Α", η απάντηση είναι μονίμως "Τι Α, τι 4, μη παίζεις με τις λέξεις". Για ένα ποδαράκι θα κολλήσουμε;
Μπορεί να λέμε πως δεν υπάρχουν "χυδαίες λέξεις αλλά χυδαίοι άνθρωποι" επειδή οι λέξεις δεν ΦΑΙΝΕΤΑΙ πως επιρρεάζουν μια κατάσταση, αλλά αν ο έρωτας της ζωής μας γνωρίσει επιτέλους τη μαμά μας και της πει "Τα θερμα μου συγχαρητήρια, πιο απίστευτο γκομενάκι από το παιδάκι σας δεν έχω ξανακωλοσκίσει" μπορούμε να φανταστούμε ότι οι λέξεις θα παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στον επικείμενο ξυλοδαρμό. Οι λέξεις είναι κάτι που βγαίνει μέσα από την ψυχή μας, κάτι που δίνει μορφή στις σκέψεις μας, κάτι το οποίο χρησιμοποιεί ο ίδιος μας ο εαυτός για να μας μιλήσει. Το πως μιλάς είναι άρρηκτο κομμάτι της ταυτότητας σου, όπως και το πως ντύνεσαι ή το πως δείχνεις και όλα αυτά. Κατ'επέκταση, όταν αγαπάς κάποιον, να αγαπάς το πως μιλάει, το πως ντύνεται, το πως δείχνει και όλα αυτά.
Κάθε λεπτομέρεια αυτού του κόσμου έχει την δική της σημασία. Το να μπορέσεις να δεχθείς πως, σε καθολικό επίπεδο, τα πάντα είναι εξίσου σημαντικά, είναι ένα από τα μεγάλα μυστικά της ζωής. Σίγουρα, κάθε άνθρωπος θέτει τις δικές του προτεραιότητες με βάση τις δικές του ανάγκες, αλλά μόνο αν γνωρίζει πως όλα τα πράγματα είναι ίσα στην ουσία τους μπορεί να σεβαστεί τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των άλλων.
Αναρτήσεις
