Τζέμινι

Ποτέ δεν κατάλαβα πως φτάσαμε ως εδώ.

Θυμάμαι μόνο την αρχή, όταν πέσαμε μαζί στην γή,
ναυαγοί της θάλλασας των κόσμων, δάκρυα ενός ξεπεσμένου αστεριού

Και μετά ακούστηκε εκείνος ο πυροβολισμός.
Και έπειτα ο ουρανός μάτωσε.
Και ποτέ δεν ήμουν σίγουρος για το ποιος κρατούσε το όπλο.

Θυμάμαι παλιά, παίζαμε τους καουμπόηδες
και κάναμε τα χέρια μας όπλα και τις λέξεις μας σφαίρες,
μπαμ, σε πέτυχα
και πάντα ήθελες να κερδίζεις,
μόνο εσύ
και εμείς κάναμε οτι πεθαίναμε,
κάθε φορά

Ήταν και αυτό ένα σχολείο.
Να μην φοβάσαι το θάνατο,
να μάθεις να πεθαίνεις για να μην ξεχάσεις να ζεις

Εσύ όμως, ποτέ δεν έμαθες να πεθαίνεις
και τώρα που η θεωρία γίνεται πράξη, φοβάσαι
φοβάσαι οτι θα πεθάνεις με τον λάθος τρόπο

Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ ποιός κρατούσε το όπλο

Μου λείπουν τα παλιά, όταν χανόμασταν στα σοκάκια της Βαβυλώνας
μικρά παιδιά με βρώμικες παλάμες και γυμνές πατούσες

όταν ο έρωτας ήταν ακόμη παιχνίδι,
όταν μπορούσα ακόμα να αγαπήσω,
όταν μπορούσα να θυμηθώ.

Τότε βέβαια δεν είχε καμμία σημασία.
Ισώς δεν έχει ούτε τώρα.

Τώρα;

Τώρα βρισκόμαστε και οι δύο μας γυμνοί,
σταυρωμένοι στα μεσάνυχτα του κόσμου
η ώρα για λόγια έχει περάσει

τίποτα δεν μένει να μου πεις,
τίποτα δεν μένει να ακούσεις,
τίποτα δεν μένει εδώ για εμάς

Σε αυτή τη ξεχασμένη απο θεούς και κτήνη γωνιά
Σε αυτό το φόνο που κανείς από τους δυο μας δεν θυμάται ποιος είναι ο θήτης και ποιο το θύμα
Μόνο μια λέξη, απόκρυφη μέσα στην καθημερινότητα της, μπορεί να κρατήσει ακόμα το νόημα της

Αποχαιρετισμός,
ευχή,
επίλογος.

Όταν η ίδια μας η ποίηση μας έχει προδώσει με έννοιες πλαστικές και ξένες
όταν περιμένουμε απλά να πέσει η κουρτίνα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου
όσο και να ψάξω δεν μπορώ να βρώ λέξη

πιο καθαρή,
πιο ειλικρινής,
πιο τίμια.

Καληνύχτα.