Δύο χιλιάδες και μία νύχτες

Στο κλασσικό μου στυλ, σουρεαλισμός ημερολογιακού χαρακτήρα.





Χειμώνας 2003

Αγγίζω σχεδόν ευλαβικά το παράξενο βιβλίο που μόλις έχω αγοράσει. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Είναι απο τις μέρες που αισθάνεσαι οτι υπάρχει μαγεία στον άερα -νιώθω οτι κάτι συμβαίνει, κάτι μοναδικό, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, και ξέρω πως έχω δύο επιλογές: ή να αφήσω το βιβλίο σε ένα σκοτεινό συρτάρι και να συνεχίσω την ζωή μου σαν να μην είδα τίποτα, ή να ζήσω αυτό το ταξίδι μέχρι το τέλος. Υπάρχει μια φιγούρα δίπλα μου, κρατάει και αυτή ένα ιδιο βιβλίο. Τα βλέμματα μας συναντιόνται, και σύντομα βλέπω ένα χαμόγελο που μου λέει "Κάν'το. Εγώ θα είμαι μαζί σου". Κλείνω τα μάτια μου, αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί, και το ταξίδι ξεκινάει...

Χειμώνας 2009

...ανοίγω τα μάτια μου και είμαι στην μέση μιας έρημης πλατείας. Το ταξίδι έχει τελειώσει... κάποτε σίγουρα θα γινόταν και αυτό. Ο πύργος είναι άδειος, τα ονόματα έχουν ξεχαστεί, οι θρύλοι έχουν ξανακοιμηθεί. Προσπάθησα να κρατήσω ανοιχτό αυτό το βιβλίο, το προσπάθησα με όλο μου το είναι, αλλά δεν τα κατάφερα. Το κρατάω ακόμα στα χέρια μου, και ανατρέχω στις σελίδες του για μια ακόμη φορά...τα πρόσωπα του βιβλίου ήταν κάποτε τόσο ξένα και απόμακρα, και όμως τώρα είναι τόσο γνωστά και οικεία. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να κρατάω ακόμα αυτό το βιβλίο. Ο αέρας δεν έχει πια μαγεία, τα πάντα μέσα μου μου λένε οτι το τέλος έχει γραφτεί, πρόχειρα αλλά οριστικά, και η φιγούρα που ήταν δίπλα μου δεν είναι πλέον. Δύο χιλιάδες και μία νύχτες, δύο χιλιάδες και μία ιστορίες και μου φαίνεται οτι ήταν μόλις χτες.

Είναι παράξενο να μιλάς για αυτά τα πράγματα. Όλοι ήξεραν οτι κάτι παραπάνω υπήρχε, όλοι ένιωθαν οτι το βράδι σε εκείνη την παραλία όλα τα αστέρια κοιτούσαν εμάς, όλοι ήξεραν οτι η μαγεία του βιβλίου ήταν από τα τελευταία μαγικά πράγματα που είχαν απομείνει σε αυτό το άγονο ιπτάμενο λασποβάτσαλο που στροβιλέζεται ανούσια ανάμεσα στους κοσμους. Και μετά τι έγινε; Ποιος σταμάτησε να πιστεύει πρώτος; Ποιος είπε στον αυτοκράτωρα οτι είναι γυμνός; Δεν νομίζω οτι έχει και τόσο σημασία, αλλά η εντροπία λατρεύει το ντόμινο. Παρόλα αυτά, θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Σίγουρα, ίσως το τέλος να ήταν λίγο διαφορετικό, αλλά θα μπορούσε πραγματικά ένα βιβλίο να νικήσει το χρόνο και να κρατήσει για πάντα; Ανεξάρτητα τι πιστεύω, έχω μπρος στα μάτια μου την αδιάψευστη μακάβρια απάντηση πως "Όχι".

Και αυτό είναι που με μπερδεύει περισσότερο. Δύο χιλιάδες και μία νύχτες, και όμως έχω ακόμα τόσα πράγματα να δώσω. Δύο χιλιάδες και μία νύχτες και τίποτα, δεν έχω αρχίσει καν να κουράζομαι. Δύο χιλιάδες και μία νύχτες παραπάνω από όσες θα ζήσει η πλειοψηφεία των ανθρώπων,νύχτες που έχουν κάνει τον κύκλο τους και έχουν σταματήσει - όμως δεν μπορώ να επιτρέψω να μην ζήσει και η "καινούργια φρουρά" τις δικές της δύο χιλιάδες και μία νύχτες. Το βιβλίο μπορεί να τελείωσε, το κεφάλαιο να έκλεισε, το τέλος να έχει μπει οριστικά, και θα το αφήσουμε έτσι. Αλλά ήρθε η ώρα για ένα καινούργιο βιβλίο, καινούργιους μύθους, καινούργιες ιδέες και καινούργια πρόσωπα. Τα κεφάλαια κλέινουν, τα βιβλία παλιώνουν, οι ιστορίες τελειώνουν, αλλά ο Μύθος δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος.