Μεγαλύτεροι από τον κόσμο

Όταν ήμασταν παιδιά, εγώ και ο φίλος μου ο Νίκος περιμέναμε πως και πως το καλοκαίρι. Κάθε μεσημέρι κατεβαίναμε στην παραλία και παίζαμε σκάκι όλη την ημέρα. Δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο, ούτε τα ονόματα των ανοιγμάτων, ούτε η επίσημη ορολογία, ούτε ο Σεπτέμβρης που πλησίαζε απειλητικά. Αυτή η σκακιέρα ήταν για εμάς μεγαλύτερη από το σύμπαν, και εμείς μεγαλύτεροι από τον ίδιο τον κόσμο. Ήμασταν πραγματικά, ειλικρινά και απόλυτα, ευτυχισμένοι.

Μετά βέβαια τα πράγματα άλλαξαν. Το αιώνιο κυνήγι για την βασίλισσα πλέον παιζόταν εκτός της σκακιέρας, και εμείς δεν ήμασταν πια παιδιά. Νιώθαμε οτι αφήναμε πίσω μας κάτι μικρό, παιδικό και αφελές, και οτι προχωρούσαμε σε κάτι μεγαλύτερο. Αφήναμε πίσω τον μικρόκοσμο μας με τους πλαστικούς στρατιώτες και τους βασιλιάδες με τις χαλασμένες βάσεις, έναν κόσμο στον οποίο ήμασταν θεοί, για χάρη ενός νέου κόσμου, ενός σύμπαντος τεράστιου και γεμάτου πιθανότητες μπροστά στο οποίο νιώθαμε μικροί και αδύναμοι. Νιώθαμε τόσο ενθουσιασμένοι που οι μικρές καλοκαιρινές σκακιστικές αναμνήσεις μας έδειχναν να είναι κόκκοι άμμου σε σχέση με την ένταση των καλοκαιριών που μας περίμεναν. Ο χρόνος κυλούσε, και όλα θα άλλαζαν και θα γινόντουσαν πιο μεγάλα, πιο λαμπερά, πιο ενήλικα.

Ο χρόνος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψευδαίσθηση από τον χρόνο.

Πιθανοί συνδυασμοί κινήσεων σε μια μέτρια σκακιστική παρτίδα (40 κινήσεις) = 10^120
Εκτιμώμενος αριθμός άτομων που υπάρχουν στο σύμπαν = 10^80
Συμπέρασμα = Καμμία ανάμνηση δεν είναι μικρή ή ασήμαντη